Wind- en bergworstelen

Na het meest uitgebreide ontbijt wat we gezien hebben op de hele camino en een ontzettend bijzonder hartelijk afscheid van de mensen van de heerlijke albergue gisteren, hebben we een bijzondere dag. 

We zijn vertrokken samen met Irene uit Wenen en hebben de hele dag samen gelopen. Ze had een beetje een motivatie probleem en dat ging ze niet volhouden naast ons 😂Ze begon te mekkeren over wéér een stuk langs die drukke weg en ik liet haar zien hoe leuk dat kan zijn. Ik stak mijn hand op naar de eerste de beste vrachtwagen en kreeg een vrolijke toeter als antwoord. En nog een, en nog een. Die zitten daar ook maar hun werk te doen en onze producten van A naar B te brengen. Een beetje vrolijkheid van suffe wandelaars doet hen duidelijk ook goed. 

Het duurt niet lang voor we van de weg weg mogen en we lopen een bruggetje over met een mini- aquaducten ernaast. De oude irrigatiesystemen zijn hier nog volop in gebruik.

We stappen van dorpje naar dorpje en de wind blaast weer zó hard recht in ons gezicht dat het een ware worsteling is. Gelukkig niet zo koud als die ene hele zware nare dag vlak voor Burgos.

Ergens in een dorpje staat een schuurdeur open waar een stoeltje voor staat en een bord: WC no donativo. Er staat een oude man in de deuropening. Hij roept Buen camino! En brabbelt nog wat. Ik reageer en hij wenkt: mira! Kijk! Ik moet eigenlijk wel en we lopen even naar binnen. In de schuur hangen de muren vol kaarten overal vandaan. Hij vraagt waar we vandaan komen. Ollanda! Hij laat vol trots een kaart zien uit Texel. Uit Oostenrijk heeft hij ook wat en zelfs uit Minnesota, waar Daniël vandaan komt die nog steeds met ons mee loopt. Hij zicht Espera, wacht even, en haalt een heerlijke sinaasappel die hij in partjes heeft gesneden. We krijgen allemaal een kwart. 

Hij laat ons zijn adres zien voor als we hem ook een kaartje willen sturen. Dat gaan we natuurlijk doen 😊

We windworstelen weer verder, langs boerderijen en glooiende akkers, de hoge bergen komen steeds dichterbij. Iedereen worstelt met de wind, de mensen voor en achter ons grijpen steeds hun petjes en hoeden vast, ze lopen net als wij langzaam, de storm houdt ons tegen en zuigt de energie uit je lijf. 

De route is prachtig: heel gooiend, mooie paden, dennenbossen die duidelijk voor productie zijn maar niet minder mooi, en ze houden soms de wind wat tegen. Zwoegend tegen wind weer een helling op en daar hebben we gelukkig weer zicht op een dorpje. Dat betekent bar, koffie/thee en beschutting, heerlijk!

Bovenop een berg komen we in the middel of bouwheer ineens deze hippie-achtinge oase tegen. Er is ook een ruimte ingericht met een kachel en een offiekan, donativo  bijzonder!

Als we het volgende dorp naderen draait een auto ‘onze’ weg op en rijdt tussen de pelgrims door. Hij stopt naast ons en het raampje gaat open. Een ouder echtpaar kijkt ons enthousiast aan en vraagt waar we vandaan komen. Ollanda! Guten tag!

We kletsen even met de aardige, goedlachse man en hij wijst ons dat er een herberg in het dorp is die gerund wordt door een Belgische vrouw, Christine. Ze moet heel aardig zijn, maar we hebben niet het genoegen gehad haar te vinden. Ze wensen ons Buen camino en we wuiven gedag, weer zo’n bijzonder moment. 

Na een zeer vermoeiende 24km krijgen we de prachtige kathedraal van Astorga in het vizier. Astorga ligt op een heuvel iets hoger dan de omgeving. Die bloody heuvel moeten we óók nog beklimmen maar dan zijn we er eindelijk. Irene zwaait gedag, zij kijkt niet op een eurootje en had geboekt in een behoorlijk prijzige herberg. Wij zijn verrast bij het zien van de door ons uitgezochte herberg, een prachtig gebouw, ruim en schoon, goede bedden en maar 5€

Astorga is gesticht in 1v.Chr. door de Romeinen gesticht onder de naam Asturica Augusta, als militaire vestiging op weg naar de goudmijnen in Las Medulas. Vanaf de Middeleeuwen ligt de ommuurde stad  op het kruispunt van twee belangrijke pelgrimsroutes naar Santiago de Compostela: de Vía de la Plata en de Camino Francés. Op het Plaza Mayor staat het bijzondere stadskantoor.

We vermaken ons nog even in het stadje en als we terug in de herberg komen, botsen we in de gang tegen onze Deense vriendinnetjes op. Ze hebben een andere kamer dan wij, dat dan weer wel. Ze hebben net boodschappen gedaan en rukken een doos Magnum mini’s open en stoppen er ons beiden eentje toe. We genieten er van en zeggen maar weer tot ziens :)

Vandaag zijn we op tijd vertrokken. Er wordt na 12 uur regen voorspeld en daar vangen we het liefst zo weinig mogelijk van. We stappen door Astorga en genieten nog wat van de bijzondere gebouwen die we tegenkomen.

Het Bisschoppelijk paleis van Astorga bijvoorbeeld, is een bouwwerk van de Catalaans/Spaanse architect Antoni Gaudí, gebouwd in de Catalaans-modernistische neo-gotische stijl. Indrukwekkend.

Het staat naast de Rooms-katholieke kathedraal met Gothische, Barokke en Renaissance kenmerken, die is gebouwd tussen de vijftiende en achtiende eeuw.

Dan roepen twee ingepakte mannen gedag, mutsen en zonnebrillen maken hen onherkenbaar maar het blijken onze Amerikaanse gitarist en zijn Zweedse maat te zijn. We lopen even samen op en halen elkaar later nog een paar keer in. Dan zijn ze verdwenen. 

De wind is gaan liggen en zo stormachtig als het gisteren was, zo stil is het vandaag. We hebben geluk met het weer: de regen is maar een paar keer wat gedruppel  we doen op een zeker moment de regencapes aan, maar heel echt nodig is het niet  het stopt ook steeds weer. We klimmen gestaag omhoog naar boven de 1000 meter.

We stoppen bij een privé pensionnetje in El Ganso op 1120 meter hoogte en het is kkkkoud. Het herbergje wordt gerund door een gezette, warme Spaanse vrouw. 

We hadden een korte etappe vandaag. Na de lange van gisteren even goed ter compensatie, en ook omdat we 250m omhoog gingen. We zijn dus op tijd in de herberg en kruipen even onder een deken op bed. We blijven het koud hebben, ook na douchen. Misschien moeten we gewoon eten. 

In Spanje is het de gewoonte dat het avondeten pas rond 21 uur is, maar de meeste pelgrims gaan naar bed op kinderbedtijd... Meestal zijn de etenstijden wel iets aangepast, maar noet vroeger dan 19 uur. Als we vragen hoe laat we een pelgrimsmenu kunnen eten, zegt ze Wanneer JULLIE willen. Ze zag mij rillen en nam ons mee naar een klein gezellig eetkamertje en gaat lekker eten voor ons maken. Zulke heerlijke ontmoetingen overal! Goed voor m’n Spaans ook 😊

Na het eten is het nog steeds heel vroeg en nestelen we ons weer in de rustige, ruime slaapkamer-met-balkon. Het regent inmiddels gestaag door. We hebben weer mazzel. We hangen lekker onze merino hemdjes en truitjes op het overdekte balkon om te luchten en nestelen ons op bed om de planning voor de komende dagen te maken. Dat is in dit geval even nodig, want we hebben een stevige berg voor ons neus en willen de blessurekans zo laag mogelijk houden. 

Nog even een telefoontje naar de post om de rugzakken op te halen en weg te brengen en alles is geregeld om morgen een korte maar steile etappe zo goed mogelijk door te komen. Nu nog een lekker nachtje zodat we er uitgerust aan kunnen beginnen :)