Nog 93 kilometer

Het traject tussen Triacastela en Sarría is ingekort naar 18 kilometer, maar er is ook de originele route van 24 km langs het klooster in Samos. Wij hebben de route via Samos  genomen en wat was het schitterend!

In de middeleeuwen was het klooster van Samos een van de welvarendste en machtigste kloosters op het Iberische schiereiland. De monniken van Samos beheerden honderden kleinere kloosters en kerken in Spanje en Portugal. Het spreekt voor zich dat deze locatie dus ook altijd een belangrijke stop is geweest voor pelgrims die de Camino de Santiago ondernamen. Toch heeft de vredige plek ook rampspoed gekend. In 1536 beschadigde een brand grote delen van het gebouw, die geleidelijk heropgebouwd werden. Door een tweede brand in de jaren vijftig werd de bibliotheek vernietigd.

Intussen is het klooster van Samos weer helemaal heropgebouwd en ligt het ontzagwekkende gebouw na al die eeuwen nog altijd in de vallei.  De muurschilderingen in de kloostergangen en de prachtige binnenplaats zijn te bezichtigen tijdens een (Spaanstalige) rondleiding door een van de zeven monniken die nog in het klooster leven. Elke avond om half 8 wordt er een mis voor pelgrims gehouden, waar de pelgrims worden gezegend worden en waar we natuurlijk naartoe zijn gegaan 😉

De volgende dag, vrijdag alweer, was voorspeld als een regendag. En ja we hadden regen, maar we hebben ook regencapes en we gaan toch lopen dus het maakt eigenlijk niet uit 😉

Ondanks wat regen was het weer een super fantastische dag, zó prachtig en zo indrukwekkend! Sprooksjesbossen met bloemen en bomen die lijken op hondenkoppen en trollen, de meest prachtige dorpjes, ik kon niet stoppen met fotograferen! Zilveren druppels, velden vol bloemen, paden tussen muren en wallen, vergezichten om bij stil te staan. Bijzondere gehuchtjes met nog veel bijzonderder bordjes - pas op voor overstekende kippen gaat nog, maar ‘verboden te poepen’??? En zelfs twee verschillende! Wat zal hier zijn voorgevallen dat ze deze bordjes hebben ontworpen 😂😂

We hadden 18 km te gaan naar Barbadelo en dat ging haast huppelend. De vermoeidheid in mijn benen was over en alles ging super makkelijk. In Barbadelo aangekomen vonden we een fijne herberg en we hebben heerlijk geslapen. 

De zware dagen hebben toch hun sporen nagelaten. Eerst kreeg Henny zondag rare donkerpaarse vlekken op haar kuiten, vlak boven haar sokken. Later ontdekte ik dat ik hetzelfde had, maar het breidde uit naar zowat mijn hele kuit. We zijn maandag even langs een farmacie gelopen om te vragen of die wisten wat het was, maar die hadden eigenlijk ook geen benul. Het was verder ongevoelig dus we hebben er verder geen aandacht aan geschonken. De vlekken werden lichter van kleur en bij Henny waren ze al bijna weggetrokken. Bij mij eerst ook, maar vrijdag was het ineens wat branderig onder de douche en de vlekken waren roder geworden, en wat jeukerig/prikkerig. Dokter Google wist het meteen: golfersbenen, ontstoken kleine bloedvaatjes in de benen, boven de sokken, door langdurig wandelen in de warmte en te veel inspanning. Het schijnt onder vierdaagse lopers veel voor te komen en zou vanzelf weer over gaan. Daar hopen we dan maar op. 

Zaterdag hebben we een rustige route naar Pontemarin. We vertrekken op tijd met regencapes aan en het eerste stuk genieten we weer van dezelfde uitzichten en sprookjesbossen, koeien en weilanden vol bloemen. De regen stopt vrijwel meteen en maakt plaats voor de zon. Het blijft wel lang fris maar er is nauwelijks wind dus we hebben er geen last van. Na de eerste koffiestop komt de meute pelgrims ons achterop die in Sarria beginnen met hun camino, om alleen de laatste 100 kilometer te lopen. Als je de laatste 100 km loopt dan krijg je je Compostela, je ‘diploma’. Ieder loopt zijn eigen camino hè 😊

Het uitzicht is inmiddels versierd door slingers van mensen met alle kleuren regencapes en rugzakhoezen, het liefst zo fel mogelijk: fluoriserend groen en geel, oranje, rood, geel, helder blauw... Wij vallen gewoon op in onze onopvallend groene capes. Nog altijd heel veel van top tot teen ingepakte Koreanen, en zelden is aan de kleding te zien of het jongetjes of meisjes zijn. Jongetjes dragen meisjesmuysen en jassen, lange rokken tegen de regen of parasolletjes tegen de zon. Er zijn inmiddels kuddes Italianen bij gekomen, een paar roedels Fransen en ook veel Spanjaarden. 

We golven op en neer met het landschap mee, we lopen opvallend makkelijk en ontspannen de soms steile klimmetjes en afdalingen. We lachen om de mensen die we soepeltjes voorbij lopen als het omhoog gaat en die ons ongeremd voorbij hollen bij afdalingen. De schoenen nieuw en schoon, niet wetend hoe de stokken te gebruiken. Wij dragen de stokken mee maar gebruiken ze nauwelijks meer. 

Ik keek tijdens een pauze even of m’n enkel nog zo dik was en een stel Fransen zag dat. ‘Fatigue’, zeiden ze meteen. Vermoeidheid van de bloedvaten. Die herkenden het fenomeen direct. Later kwamen we ze weer tegen in de grote kudde wandelaars. Zegt dezelfde man: hoe gaat het? Hoed, zei ik, met wandelen heb ik nergens last van. Als je er met wandelen geen last van hebt is het goed, zei hij. Niet te ver en benen omhoog als je klaar bent. Het gaat vanzelf over. En als het niet over gaat: dan helpt afzagen 😂 Zulke opbeurende mensen die Fransen 😂

We passeren ook nog een heel bijzondere donativo. Achter open staande gigantische oude deuren naar een binnenplaats heeft iemand een tafel met lekkernijen neergezet. Allerlei koekjes en gebak en koffie en thee, ham en kaas en blokjes fruit in gelei. Appels en bananen en drankjes en water, noem het maar. Alles voor een vrijwillige donatie. Daar moeten we natuurlijk eea van proeven 😊 

Zoals zo veel keren meten we de afstand tot de volgende stop in ‘naar Alinghoek’ of heen en weer naar Alinghoek’, doelend op het café bij het bos 1,1 km van ons huis. O nou ja... laatste huis. Alweer naar Alinghoek ... Al snel lopen we de brug over Portomarin binnen, onze eindbestemming van vandaag. En dan nog  maar 5 dagen tot Santiago 😅