Over saaiheid (of niet) en ooievaars

Als je de camino volgt León uit, loop je uren langs een best drukke tweebaans weg. Eerst een eind door de stad, langs een mengeling van oude en nieuwe, moderne en vervallen flats, woningen, winkels en garages. Vaak zijn woningen tussen de rij weggevallen en staat er alleen een muur met een deur, of een damwand profiel schuttingen een deur. Vaak met ‘se vende’ er op. Soms staan woningen nog overeind maar zijn echt onbewoonbaar en die hebben soms ook een bord ‘se vende’. Daar tussen staan dan prachtige panden met heel bijzonder metselwerk, mooie winkels of appartementsgebouwen, of mooi geconserveerde en gerestaureerde oude panden. Een welstandscommissie hebben ze hier zo te zien niet. Of die zitten de hele dag in de kroeg. Afwisselend is het wel. 

In Valverde de la Virgin drinken we heerlijke thee in een gezellig klein barretje en zijn verrast door het schitterende toilet. Ook weleens fijn 😂 Er komt heel laag een bommenwerper over als we er net naar binnen gaan. Wat beangstigend, en het is niet eens oorlog! Dat is even een lesje compassie. 

We lopen langs een oude klokgevel die weer geheel in beslag genomen is door ooievaars. Terwijl ik sta te fotograferen komt er eentje ‘binnen vliegen’ - wat een indrukwekkend gezicht zo een meter of 7 boven je hoofd!

En weer verder naar het westen, almaar richting westen. Veel pelgrims hebben een hekel aan dit stuk. Ik begrijp wel waarom - het smalle pad langs de drukke weg en de herrie van het verkeer... Maar je kan ook naar de andere kant kijken en een mooi heuvellandschap zien, met paarden, agrarische activiteiten, paarden, wolken, bergen. Als pelgrim heb je gewoon de keuze 😊

Ik vind het niet saai, integendeel. Ik sta bol van de indrukken en mijn hersens maken overuren met het proberen te beredeneren waarom dit en hoezo dat en wat is dat etc. Een constante stroom informatie komt binnen: ik registreer allerlei bloemen en plantensoorten, allerlei vogels, bomen, muurschilderingen, bedrijven, zwaai naar vrachtwagens die terugzwaaien of toeteren, zie een ploegende boer met ooievaars die achter de ploeg iets te eten zoeken in het omgewoelde land, zoals in Nederland meeuwen altijd doen. Buien die zich vormen in de verte boven de hoge bergen. De weg die langzaam maar gestaag omhoog loopt. Een leuk winkeltje speciaal voor pelgrims.  

Bij het volgende stadje gaan we weer even een herberg bij een hotel binnen. Het kost wat moeite iets drinken te bestellen en de bestelde sandwich komt niet. Als ik ga vragen of die nog komt dan krijg ik een ‘tranquilo’... Rustig aan, het komt wel. 

Ik ga weer zitten en na een poosje krijgen we er twee. Hij zei nog ‘uno, no?’ ‘Si, uno’ bevestigde ik. Maar hij verkoopt er liever twee.

Afreken lukt ook al niet. Ze zijn met vanalles bezig en iedereen wordt geholpen. Ik loop weg en ga eerst maar naar de wc. Als ik terug kom staat Henny nog steeds te wachten bij de bar. We vragen nog eens de rekening en dan mogen we 16€ afrekenen. No way! Ik wijs op de prijzen op de kaart en vraag hoe dat kan. Oh ik dacht een broodje i.p.v. een sandwich. Leugenaar, dat is dezelfde prijs. Hij geeft nog een paar euro terug. Het klopt nog steeds niet en ik sta op die laatste 1,5 euro. Met tegenzin geeft hij ze zichzelf toegeëigende fooi ook nog terug. 

Wij keren ze vrolijk de rug toe en lopen de zon weer in: zij moeten daar blijven en wij mogen lekker de camino lopen, hahaaa!

De wind trekt plotseling aan en we lopen stevig de laatste 6,5 km naar het volgende dorp. Er was voor de komende dagen regen voorspeld, maar: ‘Als wind komt voor regen dan kunnen we er wel tegen, maar als regen komt voor wind berg dan de zeilen gezwind!’ dus met andere woorden: het zal wel meevallen. En dan komen we die bemoedigende muurschildering tegen die ons zegt dat we de 300 kilometer grens zijn gepasseerd, yeaahhhh!

Een meisje haalt ons in met stevige pas. Ze draagt sandalen. Één met sok en een zonder - haar voet is helemaal beplakt met blarenpleisters. Tranquilo ...

Onderweg hebben we nog een Spaans gezegde gelezen op een camino-bord: 

‘Calma tu sed a nuestra fuente, siente El Camino y recuerdalo vivo’

Kalmeer je dorst naar onze bron, voel de weg en onthoud die levend. Ofwel: minder haast en bewust beleven. 

Aan het begin van het dorp San Martín del Camino zien we meteen een leuke herberg. Zullen we? Het ziet er heel gezellig uit. En wie stop daar achter ons als we net over het irrigatiekanalen klimmen: Irene uit Wenen 😂 Ze heeft geboekt in deze gezellige Albergue. Het meisje met de blarenvoet is er ook. 

Morgen nog een redelijk vlakke dag naar Astorga en daarna begint een pittige klim op weg naar het Cruz de Ferro. Daarover meer als het zover is 😊🍀