Twee in eentje

Al vroeg verlaten we de herberg. We hebben 22 km te gaan en willen ruime rustpauzes nemen. De zonsopkomst is mooi, maar allemachtig wat was het koud! Alle kleding aan en windstoppertje er over, buff om mijn hoofd en gaan maar weer. Als je zon erbij komt dan wordt het behoorlijk warmer maar de wind blijft koud.

We zien de meeat bijzondere dingen onderweg. Een oude paal of zoiets, aan de overkant van de greppel naast de weg. Een oude ompaal? Liep de weg eerst daar? We kunnen niet goed ontcijferen wat er op staart. Mort? 

Mee lopen op een pad langs de weg, door glooiend landschap en we zijn dankbaar voor de heg rechts naast ons. De koude wind kont hard van die kant en de heg breekt dat een beetje  voor ons zien we ineens ‘onze’ slofchinees weer opduiken. Ik zag hem voor de eerste maal in Burgos bij het verlaten van de herberg. Hij liep heel bijzonder en door hoed en sjaaltje was niet duidelijk of het een man of een vrouw was. Dagenlang halen we hem telkens in. Wij nemen langere rustpauzes, hij sloft langzaam door.

Na een km of 6 komen we bij Ledigos waar we een allerheerlijkste carrot cake en koffie scoren.  Of 373,870 km naar Santiago zegt het bord. In de albergue hangt een interessant apparaat  een grote plank van aan elkaar gemaakte delen hout, waar kleine scherpe steentjes in gedrukt zijn . Er hangt versieringen aan, gereedschappen uit vervlogen tijden. Ook hangt er een tekening op van twee grote muildieren, een man die hen leidt en een vrouw die ze ment, staande op ... ah dat is die plank! Dat is dus een geoendbewerkings-iets.

We trotseren toch de koude wind maar weer en prijzen ons gelukkig dat hij deze keer van schuin-achter komt. Toch beter dan recht in je gezicht. In ieder dorpje dat we passeren duiken we een bar in voor thee, koffie of een broodje. Dorpjes met prachtige namen als Terradillos de los Templarios, Moratinos waar een prachtexemplaar staat van een gerestaureerde en tot caravan verbouwde Citroën bus, en San Nicolas de Real Camino.

De wind wordt steeds minder koud en sterk, de zon steeds warmer en we kunnen toch een jasje uit. Dat gaat weer even aan als we de laatste rustpauze buiten houden, bij het kerkje  Ermita de la Virgen Del Puente. Er ligt een duidelijk eeuwenoud bruggetje bij.

Wanneer we vanaf deze bijzondere rustplek met allerlei bijzonder gevormde zitplekken van staal, passeren we twee beelden van pelgrims en grote stenen op de grond met daarin gegraveerd Camino de Santiago.

als we het stadje Sahagún binnen lopen zien we meteen een hostel dat ons wat lijkt.  Het os prachtig en voor maar 7€ pp per nacht. 

Na een koude nacht met twee of drie dekens over de slaapzakken vertrekken we vrijdag pas om half 9. Voor het eerst word ik wakker van de wekker! We koken eitjes en maken thee en ontbijten lekker met banaan en cottage cheese.

We zijn nog maar net onderweg als we langs een bakkertje lopen waar bekenden heftig zwaaien achter het raam: een Nederlandse die we in Zubiri tegenkwamen, nog voor Pamplona, en de Australische moeder en dochter van gisteren in de pub. Natuurlijk meteen maar even een koffie genomen. De Nederlandse had nog een paar camino’s te gaan, ze had een heleboel onopgeloste zaken in haar hoofd te sorteren. Ze verwoordde de camino heel mooi: het gaat niet om een fysieke prestatie, het gaat ook niet alleen over je hoofd - je lijf en hoofd en ziel moeten in balans komen. Echt heel mooi gezegd! We wandelen verder Sahagún uit, zelfs de lampen van de straatverlichting bevatten een jacobsschelp en een stukadoor hoog op een dak zwaait uitbundig.

De rest van de dag ... is een dag als alle anderen. Een dag van zon en wolken, van ‘Buen camino otra vez!’ (nogmaals goede reis), van koffie en kilometers, weer een herinneringsteken van een op de camino overleden persoon en weer aanlanden in een dorpje met een kerk vol ooievaarsnesten en een mooie albergue met een heerlijke tuin in El Burgo Ranero. Even alle kleding in de wasmachine maar!