Ontmoetingen

Eigenlijk heb ik voor het verhaal van vandaag maar 1 foto nodig - de breedbeeldfoto says it all.

Toen we vanmorgen in het keukentje kwamen om een kop thee te maken en een yoghurtje te eten met banaan, bleek de Turkse Duitser die ons gisteren wat eieren aanbood, vier eitjes voor ons te hebben achtergelaten. Dank u wel aardige meneer! We koken de eitjes en sippen onze thee intussen. De eitjes gaan mee in een paar bewaarde plastic ijsbakjes. Daar genieten we later vandaag enorm van! Op onze beurt maken we iemand blij met een fles water die we over hebben.

We verlaten het stadje, stoppen weer herhaaldelijk voor het uitdoen van kleding en het verstellen van schoenen of Henny’s rugzak, die toch regelmatig nog voor problemen zorgt. We duiken nog even een benzinepomp binnen, ik zie er veel plaatselijke auto’s staan en herinner me dat dat ook vaak de plaatselijke koffietent is. We genieten er inderdaad een heerlijke koffie en lopen er weer bekenden tegen het lijf - een Nederlands koppel.

Na een uurtje of twee lopen door vlakke velden treffen we de Amerikaanse Cathy weer, die alweer en nog steeds loopt te eten. Sinaasappels (al geschild meegenomen), appels, paprika, wortels, ze knaagt áltijd. Waar ze ook zit of loopt. We lopen even samen op en dit ADHD sportschooltype vertelt weer honderd uit. Ze heeft het vaak over haar partner die ook ergens loopt. Ze treffen elkaar af en toe maar lopen alleen. Hij praat niet, zegt ze. Hij kan niet praten en lopen tegelijk. Nou dat hoeft ook niet want zij kan praten voor beiden 😊💪🏼

We zien een descansado area, met bankjes en tafels en we houden even pauze voor ... sinaasappel, appel en wortel. Jawel, ze heeft ons aangestoken 🤣 Dan laat ze ons foto’s zien van hoe ze eerst was ... en vertelt erbij dat ze al bij de weight watchers was toen ze twaalf was 😱 Sterke vrouw, nu 66 en super gespierd en slank.

Na een paar minuten komt nog een bekende langs en schuift aan: Alexis uit Devon heeft beide enkels verstuikt bij een val nog voor Roncesvalles en tóch houdt ze vol. Soms een paar dagen rust en dan gaat ze weer. Dapper of dom? In ieder geval een super warme persoonlijkheid met ook weer een eigen verhaal. De camino loop je niet voor het lopen zegt ze, je loopt hem voor je hoofd. En daar is de dag van vandaag erg goed voor...

Weids, Nederlands plat, 18 km kaarsrechte haast schaduwloze gravelweg die tijd geeft om na te denken. USA lovely lively Kathy loopt haar vijfde camino, vijf jaar achter elkaar en vertelt dat ze vorig jaar hier liep in regen, storm en hagel. Wat hebben wij weer geluk! Zon, vogels, niet al te heet (behalve het laatste uur) en een heel licht koel briesje. Uiteindelijk voelt het toch wel ver, we lopen de laatste vijf km haast in stilte, Kathy is verdwenen. Zucht. Puf. Hijg. Waarom lopen we zo snel? Ik wil iets langzamer zegt Henny. Ik wil ook alsmaar langzamer. We lachen weer zo vreselijk dat we moeten stilstaan. Even lopen we langzamer en dan weer lopen we stevig door, geen idee waarom. We raken vermoeid en ik begin het wandelen even zat te raken.

Zien we daar een klokkentorentje?? Écht?! Het komt net boven de horizon uit - er blijkt een laagte in het landschap te zijn, een negatief van een heuvel zeg maar. Het klokkentorentje staat zelfs op een heuvel en hoort bij een begraafplaats buiten het dorp. Het lijkt alsof het niet dichterbij komt. De weg loopt verder omlaag, langs de heuvel met de toren en eindigt in de Albergue Municipal van Calzadilla de la Cueza. 

We schrijven ons in en treffen in de tuin een zwembad! IJskoud maar erg gezellig allemaal op de rand voetjes in het water. Alexis is er ook - als echte Britse gaat zij er gewoon helemaal in en blijft zitten waar ze zit. Kleding aan - die moest toch gewassen en droogt snel in de zon 😊

Tijd voor een 0.0 met een portie olijven en een schijf watermeloen. Hasta pronto!

Deze boom heeft het niet helemaal begrepen. Hij heeft zijn kruin afgezet 🤣