24.5 dankbaarheid

Vanmorgen eerst terug naar Bar Jomer, waar we uitgenodigd waren voor een pannenkoekenontbijt. Heerlijke pannenkoeken met chocolade, en met goed gevulde magen en zonder rugzakken (alleen wat drinken en een broodje en een paar bananen) zijn we de berg La Oca te lijf gegaan. De rugzakken hebben we vooruit laten sturen, wat een luxe! Er was erg slecht weer voorspeld met veel regen en lage temperaturen, ca. 7°. Maar we hebben besloten toch dit traject te lopen. 

Het was een bijzonder traject. Heel bijzonder. We moesten naar 1165 meter, hadden onze regencapes aan tegen de koude wind, buff om het hoofd en klimmen maar. Eerlijk? Zonder rugzak viel het alles mee. De regencapes hielden de snijdend koude wind tegen en eenmaal op de berg liepen we een heel eind vrij vlak, door bos en heide, en kregen we sneeuw in plaats van regen. Dat voelde als een geschenk - het was sprookjesachtig en van sneeuw word je niet zo nat als van regen. Voor hetzelfde geld hadden we vreselijke regen en/of onweer gehad. Halverwege was er door een creatieveling nog een soort rustplaats ingericht met de meest waanzinnige basic art. Blijkbaar was daar op goede dagen ook iets drinken en fruit te koop, maar vandaag was het verlaten. Heel verstandig.

In een bil streden twee bilspieren om wie aan de buitenkant mocht zitten - dat was iets minder maar na een korte stop was de ruzie tussen die twee blijkbaar opgelost en het ongemakkelijke gevoel verdwenen. Haast ongemerkt daalden we af naar San Juan de Ortega met het prachtige klooster. Daar is zelfs een paardenparkeerplaats 😊

Gelegen op de oude Camiño Francés, wordt aangenomen dat het klooster rond 1142 werd gebouwd door San Jean de Ortega zelf, met de hulp van zijn vriend en collega-Saint, Domingo de la Calzada, als rustpunt voor de pelgrims die liepen naar Santiago de Compostela. Het klooster werd oorspronkelijk bemand door een Gemeenschap van de canons van Augustinus.

Het klooster behoorde tot de orde van Los Jerónimos van 1432 tot 1835, toen het klooster werd ontbonden. Tijdens hun ambtstermijn ontwikkelden de monniken een apotheek die door de hele regio wordt gekend. In de zestiende eeuw had het hospice ruimte voor zestien bedden. Ooit een welkom toevluchtsoord voor pelgrims, werd het klooster verlaten in de negentiende eeuw en de lokale boeren gebruikten de kerk als opslag voor hooi. 

Met de toename van pelgrims langs de Camino sinds de jaren tachtig, heeft het voormalige klooster een geleidelijke restauratie ondergaan. Een deel van het pand is ingericht als een herberg met 50 bedden. In het café kunnen pelgrims rusten en eten, wat we maar wat graag deden. 

Nog 3,7 km naar Agés, waar onze rugzakken staan in een Albergue. Die 3,7 km ben ik weer enorm dankbaar voor mijn stokken, want ik heb álles nodig om niet omver geblazen te worden door de enorm harde wind. Ik kan me nauwelijks overeind houden en 1 wang voelt gezwollen en stijf van de vrieskou. Toch voel ik die dankbaarheid - ik heb het niet koud verder, mijn voeten zijn comfortabel en warm, de regencape biedt zeer welkome beschutting, mijn knieën houden zich nog steeds goed en mijn stokken houden me overeind. Met bibberende spagetti-benen van de inspanning om overeind te blijven, komen we aan in de Albergue in Agés waar onze rugtassen staan. 

We worden daar warm verwelkomd met een kop lekkere koffie, een cakeje en een banaan. Het voelt zo okee dat we daar besluiten te blijven. Dan worden we naar een ander huis gebracht, oud, koud, met lage plafonds maar authentiek en netjes, waar we een tweepersoons kamer krijgen met een tikkie gammel stapelbed, maar er is een prachtige badkamer. Zo zie je de binnenkant eens van die huizen waar we steeds langs lopen, vakwerk met steen en leem er tussen.