Gewoon doorlopen: Carrión de los Condes

Nou zou ik graag willen zeggen dat ik heerlijk geslapen had op de vide in de oase, maar helaas. Al vroeg viel ik om van de slaap en toen de lampen uit gingen was het op. Ik lag niet lekker en ging draaien en woelen maar sliep niet voor een uur of 1. Om 6 uur ging het licht aan en zijn we maar gaan inpakken en vertrekken. We hadden 20 km voor de boeg. 

De zon begon net op te komen toen we uiteindelijk om 7 uur wegliepen.  Een laatste groet van de klepperende ooievaars.

al gauw kwamen we weer bekenden tegen: een Braziliaans stel wat steeds super relaxed loopt en erg opgewekt en vriendelijk is. Het waren ook deze mensen die ons wezen op de muurschilderingen, die prachtige die je alleen zag als je achterom keek. 

We genoten even samen van de zon die net achter de bomen vandaan kwam, weer alleen te zien als je omkeek. Altijd regelmatig omkijken, er is zó veel moois te zien! Ook genoten we gevieren van de mist boven een met bomen omzoomd riviertje, hier lijkt het landschap heel erg op Nederland! Iets verderop loopt de Nederlandse Nicole ons weer achterop als we even stilstaan en ook zij zei meteen: het is verdorie net Nederland! Denk er het Brabantse accent bij.

Na een pittig stukje jaagpad hebben we verderop de keuze: langs de weg of de alternatieve route, verder min of meer langs het riviertje. We kiezen de alternatieve route en volgen een grote gele jacobsschelp en pijl op het wegdek. De weg splitst min of meer, en blijkbaar kies ik de verkeerde optie want een langsrijdende automobilist toetert en stopt en went ons dat we de andere kant op moeten  daar zien we meer pijlen - dank u wel meneer!

Zo lopen we heerlijk rustig over een gravelweg langs landerijen, boerderijen en dorpjes. De namen van de dorpjes beginnen allemaal met Villa... In een van de Villa’s lopen we de tuin in bij een albergue voor een koffie of een lekker koud colaatje. Wéér zo’n prachtige oase, dit keer nog gezelliger want er lopen grote dikke bruine legkippen tussen de tafeltjes door! Ze laten zich roepen, aaien, oppakken en reageren heel snel als er een rits van een rugzak open gaat 😂 

De Deense meisjes die we ook al meerdere keren tegenkwamen en die bij ons op de vide slurpen kwamen ook aanlopen en ook de Brazilianen schoven aan. Na een tijdje gingen we verder voor het laatste traject. Henny’s rugzak zat niet lekker en deed pijn, dus we kozen voor de kortste weg langs de weg, het was een breed grindpad apart van de tweebaansweg waar weinig verkeer was dus heel goed te doen. Eigenlijk ging het steeds beter en we genoten van het weer en het lopen.

Aangekomen in Villacázar de Sirga zaten we even te rusten op een bankje in de schaduw en het ging zo lekker en was nog zo vroeg dat we overwogen om nog naar het volgende dorp te lopen. Zo gezegd zo gedaan, een bar binnengelopen voor een water refill (waar we ook de Brazilianen weer tegen het lijf liepen) en hup met de beentjes! Henny’s zak en rug hielden zich voorbeeldig en na 3 km hebben we nog even een korte rustpauze genomen. We waren niet eens heel moe toen we  Carrión de los Condes binnen liepen  meteen links was een indrukwekkend klooster, ingericht als herberg en voor 7€ pp kregen we allebei een onderbed in de slaapzaal. Nog even naar de supermarkt gelopen voor een nieuw voorraadje hoestpastilles en wat pasta en een voorraadje eten want morgen is het wéér een alles-gesloten-feestdag. Daar hebben ze een enorme voorraad van in Spanje! We hebben nog even lekker pasta met sardientjes en pesto gemaakt en in de zon opgegeten met een klein flesje wijn er bij. We vonden dat we dat verdiend hadden.

Nooit gedacht dat ik met rugzak gewoon kon doorlopen tot 26 km. Zes-en-twin-tig kilometer!

Douchen en naar bed - morgen een korte afstand van 17 km maar zonder ontbijt- en koffietentjes onderweg.