Cruz de Ferro

We hadden een wat onrustige nacht - dat heb je er van als je een kamer deelt met vier flink bejaarde mannen. Dat is dus globaal 16x de wc en lamp aan 😂

Als we vertrekken is het net boven nul en flarden mist waaien over de top. Na 1,5 km komen we bij het monument Cruz de Ferro, een zeer bekend monument voor de pelgrims naar Santiago. Het staat bovenop de top van de Monte Irago op 1530 meter hoog. Het monument bestaat uit een houten paal van 7 meter, die gesteund wordt door een bijzondere stapel stenen. Op de paal staat een kruis van ijzer. De stapel stenen is ontstaan doordat de pelgrims een steen daar achterlaten, die symbool staat voor dat wat zij uit hun verleden achter zich willen laten, verwerkt, vergeven, herinnerd voor altijd of geef er maar een draai aan. Velen betreden de stapel in stilte, raken de paal aan, leggen hun steen daar neer. Een bijzondere plek, dat zeker, geladen en beladen. We komen daar aan in koude mistflarden, uit elkaar geblazen en weggesmolten door wind en zon. De zon raakt net door de wolken de punt van de paal, waardoor het kruis verlicht wordt en waardoor er in combinatie met de mist een surrealistische foto ontstaat waar ik erg happy mee ben.

Na deze bijzondere plek gaat de weg naar Santiago over een plateau op een hoogte van rond de 1500 meter. We zijn omgeven door heide en bloemen, het is betoverend mooi. De berg met zijn besneeuwde top waar we al meer dan een week tegenaan kijken, lopen we nu voorbij, het lijkt haast op ooghoogte. We stoppen vaak om te genieten van het roze uitzicht en de stilte. 

Midden op de hoogvlakte is een piepklein dorpje, Manjarín, met nog maar 1 inwoner.  Hij heeft een hippie-achting ingerichte herberg, kleurrijk versierd en aangekleed van restmaterialen. Er staat een mariabeeld, zo zwaar behangen met bidkettinkjes dat ze bijna bezwijkt. Er zijn banken getimmerd en je kunt er koffie en thee krijgen. Er staat een bordje: donativo is niet hetzelfde als gratis. 

In de resten van een ander huis is een houten toiletgebouwtje getimmerd. Er is een vat op het dak voor water, er zijn een paar zonnepanelen en een mini windmolen. Binnen klinkt gezang van monniken. 

Na de thee beginnen we aan de afdaling, het is uitkijken geblazen op het steile pad met rollende stenen. Gelukkig is het droog en niet glad door regen. De zon schijnt volop en maakt de roze berghellingen nog onwaarschijnlijker. Na zo’n 500 meter afdaling komen we in het gezellige dorpje Acebo. Althans, het ziet er gezellig uit, alles is versierd met bloembakken met viooltjes en goudsbloemen, maar veel mensen zijn er niet. Aan het eind van het dorpje gaan we even zitten bij een herberg om te lunchen. Een broodje ei met kaas en een broodje ham met kaas. De prijs is weer vergelijkbaar met een terrasje in Madrid of Granada... Bij de parkeerplaats staat een bord: gereserveerd voor de Albergue de PEREGRINOS. Ik kan me vergissen, maar pelgrims komen toch niet met de auto? Het lijkt ook meer op een luxe resort dan een herberg voor pelgrims. Een tikje gedesillusioneerd stappen we de camino maar weer op. Het volgende dorp, Riego de Ambros, is nog 3,5 km en daar hadden we gepland te overnachten. Het is een heel bijzonder dorpje, ook weer zó gezellig om te zien en helemaal versierd met bloembakken, maar er is geen mens of dier te bekennen. We zoeken de herberg en die ziet er behoorlijk vervallen en gesloten uit. Ik steek mijn hoofd door een vliegengordijn en ik stap  een andere wereld binnen: een prachtig nieuw en licht gebouw is daar achter die gevel gebouwd, knus en een mooi tuintje erbij. 

We betalen 6€ voor een bed en 6€ voor een pelgrimsmenu. Een salade met tonijn, rijst met ui en chorizo, een toetje van yoghurt en natuurlijk wijn. Oh geen vlees? Mwah dat kan, dan haal je de chorizo er maar uit hè 😂

We vragen of we ook alleen salade, brood en wijn mogen. Prima, 2,50 dan. We maken er 4€ van, wat niet wordt begrepen maar wat voor ons wel een iets fatsoenlijker prijs was. En we hebben weer helemaal het pelgrimsgevoel terug 🙏🏻🍀🔝

Morgen naar Ponferrada en dan zitten we onder de 200km grens tot Santiago!