Waar is het begonnen

Eigenlijk heb ik geen idee waarom, of wanneer het precies het begon.
Ergens decennia geleden, toen ik nog veilig genoeg kon zeggen: DAT zou ik weleens willen doen’. Veilig, omdat ik toch niet zo lang weg kon. En nu ik weet dat dat nooit kan, dat je het gewoon moet doen, kan het ineens toch.
Meteen maar met het moeilijkste beginnen lijkt mijn leven te beheersen. Dus laten we meteen de langste en moeilijkste route nemen: de Via de la Plata, vanaf Sevilla naar Santiago de Compostela. We maakten plannen, mijn zus Henny en ik. Grappig: we vertrekken met haar verjaardag en komen aan op mijn verjaardag. Twee maanden, moet lukken.
Maar de eerste verjaardag van je kleinkind kan je niet missen natuurlijk. Dus dan maar na 4.4 vertrekken. Echt komend voorjaar? Ja 2019. Er kon nog eea tussen komen, zoals een huisverkoop. Om zo maar even iets te noemen.

Het nam vastere vormen aan toen ik hardop ging denken, en het hardop ging uitspreken. En zo kreeg ik echt zin, verlangen. Dit was de tijd, het ooit geplante zaadje was gerijpt. Ik ging zoeken naar de juiste rugzak. Die ik had waren niet geschikt. Informeren en laten informeren, passen en meten, kopen en terugsturen, tot ik uiteindelijk uitkwamen bij de Osprey Sirrus 36.

Alles gelezen en nagevraagd over de inhoud van de Peregrino backpacks en de route. 
De vraag kwam naar voren of mijn lijf de lange etappes wel aankon. Oplossingen bedacht. Overlegd met mijn reispartnerzus. Zij heeft er al twee gedaan. 4 en 2 weken. Nu veel langer en met iemand er bij. We hebben even geleden ook het Pieterpad samen gelopen. We kunnen elkaar de ruimte geven. Lachen, ondersteunen, tot de orde roepen en genieten van hetzelfde. Een camino loop je in principe voor jezelf. Alleen. Samen en ruimte voor alleen is ook goed genoeg voor mij. 

Op een zeker moment ben ik mijn wandelingen gaan uitbreiden in kilometers. Beetje trainen moet wel natuurlijk. Tot 12 km ging prima. Toen het ineens super mooi weer werd in februari ben ik met mijn Osprey en een vriendin een stukje Pelgrimspad gaan lopen van Goch (Dld) naar Steyl net voorbij Venlo. Even kijken hoe het gaat met mijn rusgzak. Of het klopt wat ik bedacht heb als minimaal equipment. En of ik rond de 20 km per dag kan lopen vier dagen achtereen. Kijken wat ik tegen zou komen.

Juist. Mezelf. 

Osprey en haar inhoud deden het werkelijk perfect. Niets te veel of te weinig en alles geschikt bevonden. Osprey en ik vormden zich naar elkaar, we verborgen niets voor elkaar. Alles had meteen zijn plek. Tot daar alles goed. Maar mijn lijf was niet klaar voor de afstanden. Twee dagen 23 km ging, maar dag 3 kreeg ik enorme last van een knie en moest ik na 16 km een taxi bellen. Dag 4 was het op na 15 km. 
De fysio wees overbelasting en toch wat artrose in het kapsel rond het heupgebied (al van voor de heupoperaties) aan als oorzaak. Fietsen en wandeltraining weer rustig oppakken.

Makkelijker gezegd dan gedaan, ik heb nog krap 6 weken... gaat dat lukken???