20.4 Nájera - in de rij voor de municipal

We hebben ons gisteren voorgenomen niet meer mee te doen aan de gekte om vooruit te boeken. We zijn gaan lopen en hebben een heerlijke dag gehad. Prachtig weer, fris windje, korte mouwtjes en opgerolde broekspijpen. Eerst een stuk langs de weg maar op zaterdagmorgen vroeg was er nauwelijks verkeer. We moesten 200 meter stijgen maar de weg voelde vrij vlak. Ieder uur even rusten en onderweg stond ineens een rijdende koffiebar op ons te wachten. Nou ja op dat moment reed hij natuurlijk niet 😂

Genoten van de glooiende velden vol druivenstokken die nét groen beginnen te worden. Op de achtergrond hoge bergen met, door de zon mooi belichte, besneeuwde bergtoppen. Vogels, geuren van brem en andere bloesem ... 

Beekje over, rustplekken voor peregrino’s. 

Als we een stukje oplopen met andere pelgrims gaat het lopen ontspannen kletsend ongemerkt snel, en tegen 1 uur bereiken we Nájera, een prachtig stadje aan de rivier de Najerilla. 

Nájera heeft haar bestaan te danken aan een wonder: koning Garcia el de Nájeravan Navarrawas in 1052in het dal van de Najerillaop jacht naar patrijzen. Net zoals de Arabieren maakte hij hiervoor gebruik van valken. Een patrijs en een valk verdwenen in een grot in de steile rotsen aan de oever van de Najerilla. De koning ging erachteraan en ontdekte dat beide vogels vreedzaam aan de voet van een Madonnabeeld zaten. Het klooster Santa María la Real, dat de koning na dit wonder stichtte, bestaat nog steeds.

We zoeken de Albergue Municipal de Peregrino en daar zitten een tiental andere pelgrims voor de deur. Om 15 uur zal de deur pas los gaan, maar we gaan toch maar op een bankje in de schaduw zitten. Er zit een Spaanse abuela in zwarte kleding naast ons, die vastbesloten is een praatje met ons aan te knopen. We hebben de grootste lol, ik geef haar een stukje chocola die ze later in de mondjes van twee kindjes propt. Iedereen die langskomt lijkt haar te kennen. Ze is 87 en woont hier al 55 jaar vertelt ze. We zetten onze rugzakken bij de deur, en anderen volgen dit voorbeeld. Er ontstaat in no time een rij rugtassen en mensen zitten overal in de schaduw op het kleine pleintje. Ook de groep Koreanen zien we hier weer. Ze worden gesupport door een bestelbus die een flinke berg koffers en tassen lost. Abuela uit haar ongenoegen: wij zijn de Primera peregrinos - die Koreanen zonder rugzakken moeten weg 😂

Als ik iets uit mijn rugzak haal begint ineens een Spaanse heel boos te doen dat ik vooraan in de rij sta. Ik was niet de eerste! Nee mevrouw, Lo sé. Ik weet het. Maar ik was wel de eerste die daar mijn rugzak neerzette. Totaal niet mijn bedoeling om voor te dringen. Abuela staat op, ze is een verbazingwekkend grote vrouw, en neemt het voor ons op. 

Goed dat Santiago nog bijna 600 km is. De boze dame heeft nog iets te leren. 

Als we de albergue binnen mogen staat op de receptie: knuffels zijn GRATIS en voor een bed wordt een donativo (vrijwillige bijdrage) gevraagd. Als we zijn ingecheckt vragen we waar we de gratis knuffel kunnen halen. Bij hem, wijst de receptionist zeer resoluut naar de man die iedereen douche, keuken en bed wijst. En we krijgen ze hoor 😂

We stappen de grootste slaapzaal in die ik ooit geIen heb. Ne-gen-tig bedden!! We zoeken een mooi plekje in een hoek bij een open raam en een stopcontact, lekker luxe twee onderbedden. 

We gaan snel douchen, voor de grote meute uit. Die engelen toch! Dan gaan we het stadje even in, het is echt sfeervol. Biertje op een terrasje aan de rivier, het lijkt wel vakantie!

Morgen 22km naar Santo Domingo de Calzada, dus vroeg naar bed en vroeg op pad. Hasta pronto!