17.4 Het universum heeft een date met Sint Jacob en Sint Christoffel en ze hebben de grootste lol.

We wandelen om 9 uur het dorp Cirauqui uit, waar het asfalt zeer plots ophoudt en verandert in een oude Romeinse weg. Prachtig om te zien maar oi... stoere jongens die Romeinen als je hierop kunt lopen met sandalen! We lachen: geen wonder dat de wielen van die karren zo vaak braken. 

Stilletjes filosoferend volgen we de gele pijlen en groeten voorbij razende pelgrims met een enthousiast ‘Buen camino!’ En zij ons. Sporadisch schuiven wij pelgrims voorbij, dat zijn die die eerst te snel liepen en nu kreupel vol blaren en zere ledematen wel langzaamaan móéten doen. Ineens horen we achter ons een schreeuw. Een van de groep Koreanen die we regelmatig passeren en zij ons weer, roept en zwaait: we hebben een pijl gemist. Teruglopend zien we dat we niet één maar vier pijlen hebben gemist - op een bord, op een vangrail en op twee kanten van de paal waarop ook nog eens een schildje staat ... en nog stug doorlopen. Weer reden voor de slappe lach. 

Een paar ‘ups en downs’ verder, worden we ineens aangenaam verrast door een onzichtbaar iemand die de camino out of the blue een stukje helemaal heeft aangekleed en opgevrolijkt. Met bakken planten, met leuke bordjes, een triangel die ergens hangt, vuilnisbakken voor gescheiden afval, een stempel en stempelkussen (stempel helaas ontvreemd 😡) een ‘rest area’ met allerlei leuke bankjes en zitjes van afvalmaterialen, een zeildoek voor schaduw, te veel om op te noemen. Echt bijzonder! 

We passeren het dorp Villatuerta, waar de weg weer erg leuk wordt aangegeven met allerlei schildjes en pijlen op de grond. Historisch gezien speelt Villatuerta al voor de middeleeuwen een belangrijke rol in de pelgrimsweg naar Santiago de Compostela. De Romeinse brug over de rivier Iranzu is hiervan het bewijs. Gisteren nog vroeg een van de andere pelgrims: ‘Zijn in dit deel van Spanje ook Romeinen geweest dan?’ Eh nogal. 

We halen een stempel in de prachtige Saint Michael kerk, gebouwd in de tiende eeuw als klooster. 

Het dorp uit lopend genieten we weer van de heuvels en vergezichten. De zon is gaan schijnen en als we een tikkie zwoegend de volgende heuvel op gaan lijkt het alsof een reuzenhand mijn rugzak tussen duim en wijsvinger pakt en me de heuvel op trekt. Het moet niet gekker worden. 

Even verder komen we in Estella, een schitterend klein stadje. We genieten weer van de mooie straatjes en de schildjes die ons de weg wijzen. We passeren een allerleukst pelgrimswinkeltje, waar we echt niet voorbij kunnen. We worden super leuk ontvangen en zijn blij dat we dit noet voorbij gelopen zijn. Een kaart voor moeder, een paar sokken, wat kleine dingetjes en een leuk gesprek maken de dag weer bijzonder. In Estella hadden we eigenlijk een albergue wilden nemen maar om de volgende etappe wat behapbaarder te maken, doen we er nog 2 km bij naar de volgende herberg. 

Als we daar met oh’s en ah’s het pleintje naar de ingang op lopen, zien we een bekend plakkaat op de deur: COMPLETO. 

Hmmm da’s wel jammer. 

Ik loop naar binnen om te vragen of ze een oplossing weten. Een groep jonge Spanjaarden die net binnengekomen zijn weet ons te vertellen dat de vier herbergen in Estella ook allemaal vol zijn. 

De wat onvriendelijke ‘waard’ zegt dat hij het ook niet weet, maar de volgende herberg is in ieder geval ook vol. Neem maar een hotel. Mjah. Dat heeft nog 1 kamer voor 199€. Eh nee dus. 

We zitten in het zonnetje voor de herberg, bellen naar de herberg nog een stadje verder met de heerlijke naam ‘La Casa de mi Abuela’, ofwel het huis van mijn grootmoeder. Wie wil daar nou niet slapen? De slaapzalen zijn vol, maar ze hebben door een afmelding een (duurdere) 2-persoonskamer vrij. We verwennen onszelf maar weer eens. Deze Paasweek is gewoon heel druk, we kunnen niets anders dan dat maar accepteren. De dame die me te woord staat aan de telefoon, maakt zich zorgen over hoe we daar dan komen, in Los Arcos. De bis rijdt pas vanavond weer. Oh we zien wel - taxi of liften. Het kan even duren maar we komen zeker!

We beloven onszelf een stukje chocolade na de 15e auto die voorbij rijdt, maar de 13e auto neemt ons mee naar 10km voor Los Arcos. Grappig dat de bestuurders van bijna alle passerende auto’s gebaren: we moeten hier zijn, ik heb geen plek, sorry etc. 

We worden afgezet bij een kruising en de duimen gaan weer omhoog. We staan aan een stille weg dus heel langzaam bekruipt mij het gevoel dat het weleens even kan gaan duren. Dan fluistert iemand in mijn oor: Houdt moed! en de volgende auto stopt. De vriendelijke bestuurster met de auto vol boodschappen rijdt ons naar Los Arcos, en ik begin te vermoeden dat zij daar helemaal niet naartoe moest. Ik vraag of ze verder gaat dan Los Arcos en mijn vermoeden wordt bevestigd: ze moest daar bij de kruising zijn waar ze ons oppikte. Ze bracht ons alleen maar weg. We worden er verlegen van en bedanken haar uitbundig. Nee nee niet nodig! Zegt en wuift ze, vanzelfsprékend dat ze dit doet. We zijn immers pelgrims! Dit is een gelegenheid om een van de klompsleutelhangercadeutjes te geven. Ze is helemaal ondersteboven van het gebaar, rukt aan het papiertje en roept dat ze er helemaal zenuwachtig van wordt. Snakkend naar adem en stotterend en druk gebarend roept ze hoe leuk ze dit vindt, ze is er duidelijk helemaal ondersteboven van. The Holland sisters, zoals we al bekendheid hebben verworven op de camino, zullen in haar kennissenkring rondgaan als de hemanas de Hollanda vermoed ik 😉

We lopen nog een straatje in naar het huis van oma en worden daar met enige verbazing verwelkomd door de waardin met prachtige bos krullen: jullie zijn snel!

De tafel voor gezamenlijk avondeten is al gedekt. Wil je ontbijt? Voor het avondeten zijn jullie... nou ja duidelijk, op tijd 😊

Ze zegt nog dat ze ons positieve opgewekte mensen vindt en wijst ons een prachtige kamer, ruim, authentiek. Opgemaakte brede bedden en dikke heerlijke handdoeken. En een heerlijke douche! 

De gezamenlijke pelgrimsmaaltijd van salade, verrukkelijke linzensoep en ijs toe is weet super gezellig en we hebben zelfs een koppel in ons midden dat op huwelijksreis is. Ter ere daarvan grijpt ineens iemand zijn gitaar en speelt en zingt een paar fantastische liedjes. De dag is weer geweldig. Hasta mañana!